Proso to starożytne zboże. Zyskuje popularność dzięki wartościom odżywczym. Jest odporne na trudne warunki. Sprawdź, jak je uprawiać. Dowiedz się, co zawiera i jak wpływa na zdrowie.
Co to jest proso?
Proso zwyczajne to gatunek trawy. Należy do rodziny wiechlinowatych. Jego naukowa nazwa to Panicum miliaceum. Jest rośliną jednoroczną. Proso znane jest od tysięcy lat. Uważa się je za jedno z najstarszych zbóż uprawnych. Pierwotnie pochodzi z Azji Wschodniej. Indie i Chiny to główne ośrodki pochodzenia.
Roślina rośnie dziko w Azji. Spotkasz ją także w Afryce Południowej. Występuje w Australii i Meksyku. Na Hawajach również rośnie dziko. W Polsce proso uprawne spotyka się rzadko.
Historia i pochodzenie prosa
Najstarsze ślady uprawy prosa pochodzą z Chin. Mają 8,5 do 7 tysięcy lat. Proso było podstawową żywnością Chińczyków. Zastępowało ryż w starożytności. Zboże rozprzestrzeniło się w Euroazji. Zajmowało tam znaczne pola. Do Europy dotarło w drugim tysiącleciu p.n.e. W średniowieczu jagły były popularne w Polsce. Mąka i kasza z prosa stanowiły ważny element diety. Po wojnie proso traciło na znaczeniu. Pszenica stała się bardziej popularna. Ziarno prosa często służyło jako karma dla ptactwa. Obecnie obserwujemy powrót do zdrowego stylu życia. To zwiększa zainteresowanie prosem.
Proso zwyczajne pojawiło się w Chinach i Zakaukaziu ponad 7000 lat temu. W Europie pojawiło się około 3000 lat temu. Proso stanowi jeden z podstawowych pokarmów na świecie. Szczególnie w krajach takich jak Indie, Chiny, Nigeria.
Charakterystyka botaniczna prosa
Proso zwyczajne osiąga 50 do 150 cm wysokości. Dojrzała forma osiąga nawet 150 cm. Rośnie w luźnych kępach. Ma do pięciu pędów generatywnych. Łodyga jest prosta i sztywna. Osiąga długość od 0,75 do 1,5 m. Liście są dług
Zobacz także:
- Uprawa prosa – kompleksowy poradnik dla rolników
- Żyto i produkty żytnie – cenne właściwości i wszechstronne zastosowanie
- Fasolnik chiński – egzotyczne warzywo w Twoim ogrodzie
- Bydło – kluczowe informacje, pogłowie w Polsce i na świecie
- Trzcina cukrowa i burak cukrowy – główne rośliny cukrodajne świata
Dodaj komentarz